Postanowiłem przeprowadzić eksperyment. Nie jakiś bardzo wysublimowany i odkrywający nową prawdę, ale taki zwyczajny, ludzki. Nie przyziemny, bo jak na eksperymenty przystało, jest związany z pewną moją ambicją. To eksperyment na sobie samym, bo porywam się na opisanie jednej z postaci polskiej reklamy. Eksperymentem jest to, że ja nie polonista, nie dziennikarz, a szary strateg, będę pisał o… Nie, Jej zawodu nie zdradzę, jeszcze nie.
Mam na myśli konkretną osobę – Kobietę, która zna wszystkich i wszyscy znają Ją. Przeważnie się Jej boją, a na dźwięk telefonu od Niej wstają, czasami się czerwieniąc – sam widziałem taką reakcję. Bo Ona pyta. A wie o co i jak zapytać.
Z Nią nie ma lekko.
Pierwsze pieniądze zarabiała już w szkole. Pisała wypracowania dla swoich koleżanek i kolegów. Nie mówi, czy były z tego worki pieniędzy, czy starczało tylko na waciki, ale zauważa, że po pewnym czasie nauczycielka już poznawała, kto jest autorem tekstu. Bez względu na to, czy pisała jak było zamówione, na 3+, czy na 5.
Potem poszła studiować polonistykę i zaczęła swoją wywrotową karierę. Nurt, pismo do którego pisała, był całkiem odważną bibułą. Pod egidą Nurtu popełniła redakcyjnie wywrotowy i niepopularny tekst o bardzie polskiego buntu przeciw komunie, Kaczmarskim. Zjechała go za banał i trywialne teksty.
Musiała mieć epizod z Wyborczą, bo przecież wszyscy ze zgrabnym piórem tam pisali, ale to nie trwało długo. Redagowanie życiorysów rewolucjonistów lat 80-tych startujących w wyborach do Sejmu nie mogło być pasjonujące.
Skończyła też pomagisterskie studia religioznawstwa i jest dyplomowanym specjalistą od Biblii.
Zajęła się kulturą i recenzjami. Zatrudniła się w dwóch konkurujących ze sobą dziennikach: Nowej Europie i Nowym Świecie. Wykorzystując fakt, że ma podwójne nazwisko, w każdym z nich posługiwała się tylko jego połową. Zbyt wiele w kulturze zarobić się nie da, więc zaczęła pracować w miesięczniku Firma, ale jak się okazało, że właścicielka Małgorzata Daniszewska to żona Urbana, szybko się z niego wypisała.
Wyjechała do Londynu, gdzie freelancowała jako dziennikarz kulturalny i obyczajowy między innymi dla BBC. Była korespondentem Polskiego Radia BIS. Pracowała stamtąd również dla polskich firm tłumacząc z angielskiego różne teksty. Pisała też na zamówienie. Ze śmiechem opowiada, jak udało się jej popełnić całoroczny horoskop dla jednej z modnych i świetnie prosperujących podówczas firm typu 0-700:
Napisałam dla każdego znaku zodiaku, na każdy dzień roku horoskop osobisty, zawodowy, finansowy, seksualny, partnerski. Książkę napisałam.
– choć o horoskopach, jak przyznaje, nie miała i nie ma pojęcia. Jej teksty i przepowiednie funkcjonowały w telefonach ponad 7 lat, więc nikt się nie zorientował, a przynajmniej część była trafna.
Po powrocie do Polski znalazła pracę jako copy writer w agencji Market Link – w niej popełniła między innymi tekst piosenki do reklamy chipsów Chio. Reklama wprowadzała nowe smaki i tradycyjnie dla Chio była śpiewana. Niestety nie udało mi się odnaleźć spotu więc go nie podlinkuję. Wiem od Niej, że początek brzmiał jakoś tak: Hot-dog, chipsy, hamburgery, to są chipsy nowej ery (…)
I tak jej drogi zawodowe stały się zbieżne z reklamą.
Wiecie o kim mowa?
Następny odcinek, w którym wyjawię nazwisko, już wkrótce.
Oddam Wam swoje łamy byście mogli Jej zadawać pytania.
